Bazen bir teknoloji çıkıyor, önce işlerimizi kolaylaştırıyor. Sonra bir bakıyoruz, neyi kolaylaştırdığını bile unutmuşuz.
Yapay zekâ da tam böyle bir şey işte. Başta bize yardım etsin diye çıktı, şimdi neredeyse bizsiz çalışmaya başladı.
Ama hâlâ tam olarak ne olduğunu çözemiyoruz. Çünkü mesele teknoloji değil sadece.
Mesele, kontrolün kimde olduğu. Düşünen kim? Biz mi? O mu?
Eskiden düşünmeye başlamak bizim işimizdi. Şimdi makineler düşünüyor gibi. Bizse düşünmeyi bırakmış gibiyiz.
O yüzden asıl soru şu belki de: Biz hâlâ gerçekten düşünüyor muyuz?
Artık yapay zekâ sadece bilgi vermiyor, kararlar da veriyor. Sosyal medyada ne izleyeceğimizi, hangi haberi okuyacağımızı, hatta ne satın alacağımızı bile o belirliyor.
Ama kolayımıza geldi diye her şeyi ona bırakmamız doğru mu?
Bazen “kolay olan” şey, bizi doğru yoldan çıkarabilir. Düşünmeden yaşamak kolaydır ama sonunda insan kendine bile yabancılaşır.
Biz düşünmeden hareket ederken, makineler neredeyse bizden daha bilinçli hareket ediyor gibi.
Bugün en büyük mesele içerik üretmek değil, anlam üretmek.
Çünkü her yer bilgiyle dolu ama neyin neden söylendiği çok az belli.
Herkes konuşuyor ama çok az kişi gerçekten bir şey söylüyor.
Yapay zekâ metin yazıyor, şiir yazıyor, resim çiziyor.
Ama bir insanın duygusunu, yaşanmışlığını, niyetini tam anlamıyla yansıtabilir mi?
Sanmam. Çünkü o sadece kelimeleri yan yana diziyor.
Oysa biz, yaşadıklarımızla yoğrularak konuşuyoruz. Aradaki fark bu.
Bu dönem bize kelimeleri sundu ama duyguları aldı sanki.
Bir cümleyi kurmak kolaylaştı ama o cümleye içtenlik katmak hâlâ zor.
Yapay zekâ işin kabuğunu hallediyor.
Ama içini, yani ruhunu biz korumak zorundayız.
Belki mesele ne yapay zekâda ne de bizde.
Mesele, arada kaynayan o küçük boşlukta.
Düşünceyle hareket arasındaki o kısa anda.
Yani düşünmeden karar verdiğimiz yerde.
Zaten farkında mısınız bilmiyorum ama insanlar artık düşünmüyor, sadece “tercih ediyor.”
Çünkü düşünmek zaman istiyor.
Yapay zekâ bize zaman kazandırıyor ama düşünmeyi unutturuyor olabilir.
Yapay zekâdan korkmuyorum ben.
Asıl korkum, insanların artık kendini sorgulamaması.
Çünkü ne kadar akıllı olursa olsun, hiçbir sistem kendi vicdanına bakmaz.
Ama insan bakabilir. Bakmazsa zaten insan olmaktan çıkar.
Belki de bu çağda insan kalmak, sadece düşünmeye devam etmekle mümkün.
Yapay zekâ düşünsün, fark etmez.
Biz yeter ki düşünmeyi bırakmayalım.
O zaman hâlâ biz öndeyiz demektir.
1977 yılında Kastamonu’da dünyaya geldi. Sakarya Üniversitesi İlahiyat Fakültesinden ve Anadolu Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Tanıtım Bölümünden mezun oldu. Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslami Bilimler Anabilim Dalı Kelam Bölümünde Yüksek Lisans yaptı. 2002 yılından beri reklamcılık sektörünün içerisinde yer aldı. Grafik tasarım üzerine uzmanlaştı. Sakarya Üniversitesi’nde Grafik Tasarım, Fotoğrafçılık, Medya Planlama ve Mesleki Bilgisayar Uygulamaları dersleri verdi. Profesyonel anlamda stok fotoğrafçılıkla uğraşmaktadır. Halen bir reklam ajansında grafik tasarım üzerine çalışmaktadır. Evli ve üç çocuk babasıdır.
